Limburgs Mooiste Noord, 28-09-2019. Het programma: 165km door weidse velden, Duitse bossen, een paar fijn lopende klimmetjes. En… een weersverwachting die te wensen overlaat. Maar goed, we zijn de beroerdste niet. De voorafgaande dagen hebben we al wat moed getankt door de TV beelden van de wereldkampioenschappen wielrennen in Yorkshire. Wat een hondenweer! Zo erg als het weer daar is zal het in het Noorden van Limburg toch niet worden? We reizen af naar Arcen en gaan met het 4 man sterke team grimpeur.nl van start. 

In aanloop naar de toertocht werd het weer uiteraard met argusogen in de gaten gehouden. Want in iedere wielrenner schuilt er wel een kleine meteoroloog. Het weer, op papier, of beter gezegd, op scherm van de verschillende weerapps zag er best ok uit. De regenval bleef de dagen voorafgaand aan de toertocht schommelen tussen de 0mm en 2mm. Er kan een spatje vallen. Maar geen reden om thuis te blijven dus.

in iedere wielerfanaat schuilt er wel een kleine meteoroloog

De uiteindelijke uitslag was een voorspelde regenval van 1,9mm. Liever zie je natuurlijk dat het kurkdroog blijft, maar goed… We zijn wel wat gewend. Tijdens een doorsnee Rowwen Heze tentfeest valt er meer neerslag. Die paar drupjes kunnen we dus wel hebben. De temperatuur zou blijven steken op een aangename 18 °C . Prima voor een late dag in september.

Het vertrek

De ochtend van 28 september ziet het er buiten toch allemaal wat grauwer uit dan de voorstellingen die ik me de afgelopen dagen heb gemaakt. Maar we laten ons niet uit het veld slaan en zetten koers naar Arcen. Na een ongeveer een uurtje rijden komen we aan op de parkeerplaats van de plaatselijke kasteeltuinen. Gelijktijdig arriveerde ook de eerste regendruppels. Als dat maar goed gaat vandaag.

We laten ons niet kennen en halen de startbewijzen op, bevestigen de startnummers op de fiets en klikken in de pedalen. Na een kwartiertje door de regen te hebben geploeterd klaart het gelukkig op. Het zonnetje komt door en het warmt meteen een paar graden op. Bingo! Zo willen we het graag zien. Niet veel later was het asfalt ook al goed opgedroogd en het enige dat nog deed denken aan een regenbui waren de modderspetters op mijn fietsframe. Even onder ons… Die moest sowieso al gewassen worden. Geen man overboord dus.

Alles is mooier als de zon schijnt

Met een stralend najaarszonnetje in je nek is alles mooier. Laten we ons eens focussen op de route. Eenmaal vetrokken vanuit Arcen gaat de koers van Limburgs Mooiste Noord snel richting de Duitse grens. De grap Limburgs Schönste was al snel gemaakt. Maar de keuze voor een toertocht in deze regio was wel meteen duidelijk. Wat een heerlijke wegen. Autoluw, een prima laagje asfalt en prachtige glooiende omgeving door velden en bossen. Verwacht geen Cauberg, maar je maakt toch wat hoogtemeters.

Ongeveer 40km na ons vertrek komen we aan bij de eerste servicepost in Uedem. Tijd voor de ravitaillering. Het menu, gevulde koeken, bananen, krentenbollen en havermoutkoeken. En… helaas een nieuwe plensbui. Die zagen we niet aankomen. Gelukkig stonden we droog en konden we het zwaartepunt van de regenval even uitzitten.

Na een kwartiertje wachten waren de ergste druppels voorbij en klikken we weer in de pedalen. Er valt nog wel een spatje. Maar de eerste stroken blauwe lucht tekenen zich alweer af in het grijze wolkendek. Het gaat weer opklaren. We vervolgen onze route door de straten van Uedem en komen al snel weer tussen de glooiende velden terecht. De zon die af en toe tussen de wolken doorbreekt levert mooie plaatjes op!

We nemen de “trein formatie” aan en proberen deze weg zo snel mogelijk achter de wielen te trappen.

Vlak na het vertrek vanuit Uedem komen we aan bij een kruispunt van een grote provinciale weg. De uitgepijlde route die overal echt prima staat aangegeven wijst ons toch echt deze weg op. We twijfelen even. Klopt dit wel? Er staat geen verkeersregelaar en de pijl wijst toch echt met de weg mee. Na de route te hebben bestudeerd lijkt het toch echt te kloppen.

We nemen de “trein formatie” aan en proberen deze weg zo snel mogelijk achter de wielen te trappen. Gelukkig was dat ook zo gepiept en de drukte viel ook wel mee. Waarom we via deze weg reden werd daarna ook snel duidelijk. Na Google Maps even te hebben beraad kan ik nu vertellen dat we op de Reichswaldsraße richting Sonsbeck terechtkwamen. Wat een plaatje was dat. Vanaf dit punt werd de route steeds mooier. Wegen door weiland en bossen, maisveld en gekleurde landerijen van plantenkwekers wisselden elkaar af. Het weer daarentegen kwam met een nieuwe uitdaging op de proppen. Er begon een stevig windje op te steken! 

Wind!

Je kon via de gewassen naast je al anticiperen van welke kant de wind ging komen na iedere bocht. Daarop werd de fietsformatie naar behoren aangepast. Maar beter wind dan regen. Met wind valt nog te lachen. Zo vloeide de koerstaal rijkelijk. Er zijn noemeloze waaiers getrokken en alles en iedereen is op de kant gezet.

Maar tegen de tijd dat we de tweede servicepost naderen was het beuken van de wind wel zijn tol gaan eisen. De gemiddelde snelheid werd er niet beter op en het energiepijl kroop omlaag.

Platte band

Het perfecte moment om een platte band te krijgen is het moment dat het even niet mee zit. En zo geschiede het uiteraard ook. Maar we hadden geluk! Net toen we stonden te klooien om de band te wisselen kwam er een motor van de organisatie langs.

Leike van de Stichting Motard Stein schoot ons te hulp. Met een flinke dosis goede zin ouderwets geouwehoer en een degelijke fietspomp bracht hij de stemming er weer in. Dat hadden we ff nodig. Chapeau voor de vrijwilligers die toch kleur weten te geven aan deze toertocht op een grijze dag. Het bandje was snel vervangen en met een paar behendige slagen van zijn fietspomp had Leike ons zo weer in het zadel! De held van de dag!

De tweede servicepost

Bij de tweede service post aangekomen waren we weer vol goede moed. We gaan dit varkentje wassen. De 165km van Limburgs Mooiste Noord gaan we uitrijden. De calorieën waren weer afgetopt en we gingen ervoor. Op naar de volgende post.

En toen. Toen besloot moeder natuur om iedere weerapp-meteoroloog volledig in het ootje te nemen. Die voorspelde 1,9mm waren we al lang gepasseerd. Maar de hoosbui waarop we nu getrakteerd werden was er een van de hors categorie. Binnen een minuut dreef het water via mijn sokken mijn wielerschoenen in en driep het door de ventilatiegaten aan de onderzijde er weer uit. Koud dat het werd! Dan krijg je wel even een knak. Binnen no-time ben je helemaal verkleumd.

Toen besloot moeder natuur om iedere weerapp-meteoroloog volledig in het ootje te nemen

Dit was de druppel (slecht hé) maar wel waar. We lieten de uitgepijlde route voor wat het was en hebben een goede slinger aan de Garmin gegeven, die loodste ons via de snelste weg terug naar de kasteeltuinen. Dik honderd kilometer was wel even goed genoeg voor deze grauwe dag. We verdienen een biertje!

Conclusie.

Ook met schijtweer kun je een mooie dag hebben op de fiets. En als het weer niet meezit moet je je plezier maar ergens anders uithalen. De route was mooi, de vrijwilligers goed gezind en het biertje bij aankomst maakt veel goed. En dan stond er ook nog een “automatische bikewash” bij de finish. Mijn fiets ging schoner mee naar huis dan toen ik kwam. Wat wil je nog meer. Die hoosbui was jammer. Maar we hebben er het mooiste van gemaakt! En de verhalen over de barre tocht door Noord Limburg neemt niemand ons meer af. Volgende keer weer Limburgs Mooiste Noord? Jazeker!